گمشده

آسمان ابریست،
و خورشید چه می داند..
که نوری دیگر برین زمین باران زده نمی تابد...
و من عابری تنها،
به دنبال سایه گم گشته خویش...
سرگشته و پریشانم...
.
.
.
پ.ن1: آدمها آنقدر زود عوض مي شوند...آنقدر زود که فرصت نمي کنيم به ساعتمان حتی نگاهي بيندازيم و ببينيم چند ثانیه بين دوستي هایمان تا دشمني هایمان فاصله افتاده است... و دور می شویم...آنقدر دور که از یاد می رویم...
پ.ن2: دوستی با دوست نیمه انگلیسیم!! را دوست می دارم...به باور من انسان ها زمانی می توانند یکدیگر را دوست خطاب کنند که دوست باشند بی هیج نقطه اشتراکی...می نویسم تا یادم باشد... قول درست کردن کیک را...