باشد تاروزی که بيش ازاينها بدانيم و بيش ازاينها بنويسيم وچيزهايی بخوانيم وبنويسيم که پس ازخواندن آنها،اين احساس در ما بيدار شده باشد...که انسان تر شده ايم
من هستم
می توانم که باشم
اما ...
اتفاقی زنده ام
پ.ن1: می دانی کم آورده ام... خیلی کمتر از آنکه بخواهی حتی تصورش را بکنی... ولی باز چیزی نمی گویم... تا کسی نداند از این روزهایی که بد و بدتر میشوند