تنهایی تاریک من،
تو را صدا می زنم
که باز می خواهم آرام آرام از دلتنگی هایم برایت نجوا کنم...
...
گویا پروانه روشنگر تاریکی های تنهایی من،
بال هایش برای پرواز سنگینی می کند
...
گویی پروانه دوست داشتنی من،
دیگر میلی به پرواز به سویم را ندارد...
.
پ.ن: این را از سنگینی نگاه هایش و سکوت چند روزه اش می گویم، با این وجود در دوست داشتنش شکی نیست
تو را صدا می زنم
که باز می خواهم آرام آرام از دلتنگی هایم برایت نجوا کنم...
...
گویا پروانه روشنگر تاریکی های تنهایی من،
بال هایش برای پرواز سنگینی می کند
...
گویی پروانه دوست داشتنی من،
دیگر میلی به پرواز به سویم را ندارد...
.
پ.ن: این را از سنگینی نگاه هایش و سکوت چند روزه اش می گویم، با این وجود در دوست داشتنش شکی نیست
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر